ก่อนอื่นสัวสดีทุกๆท่านที่แวะเข้ามาอ่านนะครับ และขอขอบคุณไว้ ณ.ที่นี้ด้วย
ผมขอเริ่มแล้วแล้วกันน่ะครับ เรื่องอาจจะยาวไปหน่อย !!!
__ตอนนี้สภาพจิตใจผมย่ำแย่มากครับ เพราะอะไรนะหรอ ?__
ผมกับแฟนที่เราคบกันมานานกว่า 11ปี 1 เดือน กับ 26 วัน เราหยุดการเดินทางด้วยกันไว้แค่นี้ครับ
__เราทั้งคู่มีแฟนใหม่ รึ ใครคนใดคนนึงมีรักใหม่รึป่าว ?__
ป่าวครับ !! เรา รักกันเหมือนเราเจอกันครั้งแรกๆ เหมือนเดิมทุกอย่างครับ แต่ ที่ทุกอยากมันเปลี่ยนไป เพราะ"สัญญาที่ผมไม่เคยตอบเธอได้เลย"
__ย้อนกลับไปไกลนิดนึงนะครับ__
ผมกับเธอเราเจอกันตั้งแต่ ม.3แล้วครับ เราตัดสิ้นใจคบกันตั้งแต่ ม.4 จนกระทั้งจบ ม.6 เรายังคบกันเหมือนเดิมครับทั้งๆที่ ต่างฝ่ายต่างสอบติดคนล่ะมหาลัย
แต่มันก็ไม่ใช่ปัญหาที่เราจะคบกันแต่ออย่างไร ถึงจะไกลแต่เชื่อใจกันซ่ะมากกว่า เลยไม่คิดอะไรให้กังวลใจมากมายครับ
เธอยังคงเรียนต่อจนจบ แต่กลับกันคือผมต้องออกจากมหาลัยแบบกลางคัน เพราะทางบ้านเกิดปัญหาทางการเงินอย่างหนัก ผมตัดสิ้นใจบ่อยมาก เพื่อให้น้องอีก2คนได้เรียนต่อ เพราะการเรียนมหาลัยของผมใช้เงินเยอะเลยทีเดียว ผมออกครับและไปฝึกงานกับลุงที่ต่างจังหวัดและไปทำงานต่างประเทศภายในปีนั้นทันที
ถึงอย่างนั้นความสัมพันของเธอกับผมยังเหมือนเดิมครับ เราให้กำลังใจกันตลอดมา นั้นเปนครั้งแรกที่เราห่างกันมาก
"ผมแอบร้องไห้และนอนกอดผ้าขนหนูที่เธอซื้อให้ก่อนเดินทางอยู่เกือบ2-3 วันเลยล่ะครับ กว่าจะทำใจได้"
ผมทำงานที่นั้นจนจบโปรเจคและกลับมาพร้องเงินก้อนนึงครับ ผมกะแบ่งให้ทางบ้านและผมคนล่ะส่วน เพราะผมเองก็อยากมีเงินไว้สร้างอนาคตของผมเหมือนกัน แต่ตอนผมกลับมาแล้วทุกอย่างไม่เปนแบบที่คิดไว้เลยครับ หนี้สินทางบ้านไม่เบาลงเลยแถมยังหนักกว่าเก่าซ่ะอีก แต่ผมก็ยังใจแข็งให้ไปครึ่งนึงของเงินทั้งหมด และผมเปนคนจ่ายเองกับลูกหนี้เหล่านั้นกับมือ แต่ก็ยังคงมีอีกหลายเจ้าเลยครับที่ต้องใช้คืน สุดท้ายผมเองก็ทนสภาพเห็น พ่อกับแม่เนอนเอามือก่ายหน้าผากไม่ไหว เลยต้องเอาเงินส่วนของผมมาใช้หนี้แทน ผมเหลือเงินติดตัวไม่มากก่อนขอแยกตัวออกมาหางานทำที่ต่างจังหวัดเดี๋วนั้นเลยครับ
__ถึงช่วงนี้ __
เธอจบมหาลัยแล้วครับ ได้ทำงานแลปวิจัยแห่งนึงในกรุงเทพ ส่วนผมเปนช่างซ่อมบำรุงคนนึง เราอยู่คนล่ะจังหวัด แต่ความสำพันของเรายังเหมือนเดิมนะครับ เธอเข้าใจสถานะความเปนอยู่ของผมในตอนนี้ดี เราทั้งคู่ช่วงนั้นมีอายุ23จะเข้า24 แล้ว ครับ
__คำถามที่ผมตอบเธอไม่ได้ก็เริ่มตามมาช่วงนี้แหละครับ__
-เธอถามคำถามที่ผู้หญิงทั่วไป อยากได้ยินจากปากคนที่เธอรักว่า "เรื่องของเราเคยคิดบ้างยัง เคยคิดเรื่องแต่งงานบ้างมั้ย"
จริงๆแล้วมันน่าจะเปนเรื่องที่ผู้ชายควรพูดกับผู้หญิงซ่ะมากกว่า แต่เพราะว่าความไม่พร้อมอะไรเลยในตัวผม เลยทำให้ผมไม่พูดเรื่องนี้กับเธอสักที
-ผมได้แต่บอกเธอว่า"กำลังพยายามอยู่" ทั้งๆที่ยังต้องช่วยทั้งทางบ้านและน้องเรียนอีก2 คนอย่างสับสน
เธอน่าจะถามคำถามนี้กับผมเกือบทุกๆปีหลังจากนั้น แต่ผมก็ยังหาคำตอบที่ชัดเจนให้เธอไม่ได้อีกเช่นเคย
__จนถึงช่วงปัจจุบันนี้__
-เราทั้งคู่28 แล้ว แต่ก็ยังรักกันเหมือนเดิม แต่เพิ่มเติมคือคำถามจากเธอเริ่มเยอะขึ้นครับ
ทางบ้านตอนนี้จาก100% เหลือ20%ได้ จากภาระหนี้สินทั้งหมด ทุกคนเริ่มยิ้มได้ แต่คนที่เริ่มยิ้มไม่ออกคือ"เธอและผม"เพราะคำถามที่เธอเคยถาม ผมก็ยังให้คำตอบที่ชัดเจนให้เธอไม่ได้เหมือนเคย และหนักไปกว่านั้น งานที่ผมเคยทำมากว่า4ปี กำลังจะหมดลงโดยไม่มีกำหนด ผมกำลังเข้าสถานะ คนรอปลดรึกำลังจะ"ตกงานนั้นเอง"เปนอะไรที่ผมหนักใจสุดๆช่วงนี้ แต่ที่หนักใจกว่านั้นที่ผมไม่อยากคิดก็มาถึงครับ
_วันแห่งการตัดสิ้น_
ผมไปหาเธอด้วยความรู้สึกแปลกๆ เมื่อเจอเธอแล้วเธอก็ดูอาการแปลกๆเหมือนกัน แต่ที่แปลกที่สุดคือเธอไม่ได้ถามคำถามเดิมอีกต่อไปแล้ว เธอถามผมว่า
"จะว่าอะไรมั้ย _ถ้าจะบอกว่าเราเลิกกันเหอะ"
ผมตัวชา พูดไรไม่ออก ไม่รู้จะไปต่อยังไงดีผมได้แต่นั้งนิ่งๆ จนเธอต้องถามเพื่อดึงผมกลับมา "ถ้าไม่พูดอะไรก็ตามนี้แหละน่ะ"
ผมได้แต่ถามเธอว่า"ไม่รักกันแล้วหรอ" นั้นเปนคำถามที่ผมไม่น่าถามเอาซ่ะเลย เพราะใจก็รู้อยู่ว่ารักน่ะ มันรักกันอยู่แล้ว !!
เธอบอกผมว่า "รัก ใช่ เรารักกัน แต่ไหนล่ะอนาคตของเรา มันมีทางเปนไปได้ด้วยหรอ" พูดทั้งน้ำตา
นี้เปนเรื่องของการถกเถียงที่ผมไม่เคยมีโอกาสชนะเธอได้เลยแม้แต่ครั้งเดียว และผมก็ต้องยอมแพ้
เพราะคำว่า"กำลังพยายามอยู่ของผม มันไม่ชัดเจนกับเธอเสียที"
คืนนั้นเรานอนจับมือ และ ร้องไห้ไปด้วยกันทั้งคืน ก่อนจะตื่นมาด้วย สถานะที่เราทั้งคู่ไม่เคยเปนกันมาก่อน นั้นคือ "เพื่อน"
ก่อนกลับ ผมขอกอดเธออีกครั้ง ก็จะกลายเปนแค่เพื่อน จริงๆ ผมแข็งใจหันหลังออกนอกห้อง และหันไปมองภาพสุดท้ายคือ เธอยืนส่งเธอหน้าประตู
ผมรู้ทันที อาการข้างในใจของเธอไม่แตกต่างกับผมในตอนนี้ แน่นอน ผมมองเธอผ่านหมวกกันน็อคด้วยน้ำตา พร้อมกับใจที่พังลงแบบต่อไม่ติดซักชิ้นเลยในตอนนั้น
ผมดิ่งมาหาคนแรก คือ แม่ ผมเดินไปหาและบอกแม่ว่า "มันจบแล้วล่ะครับแม่" พร้อมน้ำตาที่ไหลมาเอง
แม่มองผมและกางแขนรับเพราะแม่รู้แล้วว่าผมเปนอะไรมา แม่พูดว่า"ไม่เปนไรลูกแม่อยู่นี้ ไม่เปนไร ๆ"
ผมก็อายุ 28 แล้ว แต่ก็ต้องให้แม่มาปลอบใจเหมือนเด็ก8 ขวบ เลยครับ สภาพผมตอนนั้นผม ไม่ไหวเลยจริง ๆ
__สุดท้ายแล้ว__
-เรื่องนี้ผมไม่โทษเธอเลย แต่ต้องขอบคุณเธอด้วยซ้ำที่คอยให้โอกาสผมมาโดยตลอด แต่ผมเองที่ทำไม่ได้แล้วต้องทำให้มันจบแบบไม่ Happy เลย
-มันเปนเรื่องที่เศร้านะครับ ที่เรารับปากใครไว้แล้วทำไม่ได้ ทำให้อีกฝ่ายเสียเวลารอไปเรื่อยๆแบบนี้
-คำว่า"รัก"มันสำคัญนะครับ แต่ที่สำคัญไปกว่าคืออนาตคครับ รักกันแล้วช่วยกันสร้างอนาคตไปด้วยกันนี้คงเปนเรื่องที่ดีที่สุดของคำว่า"คู่รัก"
___สุดท้าย___
หากใครมีแฟนอยู่แล้วรับปากอะไรกันไว้ก็ควรรักษาสัญญากันไว้นะครับ อย่ารอให้มันสายเกินไปเหมือนผมเลย
-ตอนนี้ผมกำลังติดสินใจจะไปทำงานต่างประเทศเพื่อที่จะมีเงินก้อนของตัวเองอีกครั้ง ถึงแม้ว่าเธอจะยังรออยู่รึป่าว รึจะมีครอบครัวใหม่ แต่สำหรับผมแล้วเธอคนนี้ก็จะยังไม่หายไปจากใจผมหรอกครับ ...
ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านนะครับ
รักและคิดถึง
_ Firechun693_
ผมต้องพัก รึ รักต้องไปต่อ ?
ผมขอเริ่มแล้วแล้วกันน่ะครับ เรื่องอาจจะยาวไปหน่อย !!!
__ตอนนี้สภาพจิตใจผมย่ำแย่มากครับ เพราะอะไรนะหรอ ?__
ผมกับแฟนที่เราคบกันมานานกว่า 11ปี 1 เดือน กับ 26 วัน เราหยุดการเดินทางด้วยกันไว้แค่นี้ครับ
__เราทั้งคู่มีแฟนใหม่ รึ ใครคนใดคนนึงมีรักใหม่รึป่าว ?__
ป่าวครับ !! เรา รักกันเหมือนเราเจอกันครั้งแรกๆ เหมือนเดิมทุกอย่างครับ แต่ ที่ทุกอยากมันเปลี่ยนไป เพราะ"สัญญาที่ผมไม่เคยตอบเธอได้เลย"
__ย้อนกลับไปไกลนิดนึงนะครับ__
ผมกับเธอเราเจอกันตั้งแต่ ม.3แล้วครับ เราตัดสิ้นใจคบกันตั้งแต่ ม.4 จนกระทั้งจบ ม.6 เรายังคบกันเหมือนเดิมครับทั้งๆที่ ต่างฝ่ายต่างสอบติดคนล่ะมหาลัย
แต่มันก็ไม่ใช่ปัญหาที่เราจะคบกันแต่ออย่างไร ถึงจะไกลแต่เชื่อใจกันซ่ะมากกว่า เลยไม่คิดอะไรให้กังวลใจมากมายครับ
เธอยังคงเรียนต่อจนจบ แต่กลับกันคือผมต้องออกจากมหาลัยแบบกลางคัน เพราะทางบ้านเกิดปัญหาทางการเงินอย่างหนัก ผมตัดสิ้นใจบ่อยมาก เพื่อให้น้องอีก2คนได้เรียนต่อ เพราะการเรียนมหาลัยของผมใช้เงินเยอะเลยทีเดียว ผมออกครับและไปฝึกงานกับลุงที่ต่างจังหวัดและไปทำงานต่างประเทศภายในปีนั้นทันที
ถึงอย่างนั้นความสัมพันของเธอกับผมยังเหมือนเดิมครับ เราให้กำลังใจกันตลอดมา นั้นเปนครั้งแรกที่เราห่างกันมาก
"ผมแอบร้องไห้และนอนกอดผ้าขนหนูที่เธอซื้อให้ก่อนเดินทางอยู่เกือบ2-3 วันเลยล่ะครับ กว่าจะทำใจได้"
ผมทำงานที่นั้นจนจบโปรเจคและกลับมาพร้องเงินก้อนนึงครับ ผมกะแบ่งให้ทางบ้านและผมคนล่ะส่วน เพราะผมเองก็อยากมีเงินไว้สร้างอนาคตของผมเหมือนกัน แต่ตอนผมกลับมาแล้วทุกอย่างไม่เปนแบบที่คิดไว้เลยครับ หนี้สินทางบ้านไม่เบาลงเลยแถมยังหนักกว่าเก่าซ่ะอีก แต่ผมก็ยังใจแข็งให้ไปครึ่งนึงของเงินทั้งหมด และผมเปนคนจ่ายเองกับลูกหนี้เหล่านั้นกับมือ แต่ก็ยังคงมีอีกหลายเจ้าเลยครับที่ต้องใช้คืน สุดท้ายผมเองก็ทนสภาพเห็น พ่อกับแม่เนอนเอามือก่ายหน้าผากไม่ไหว เลยต้องเอาเงินส่วนของผมมาใช้หนี้แทน ผมเหลือเงินติดตัวไม่มากก่อนขอแยกตัวออกมาหางานทำที่ต่างจังหวัดเดี๋วนั้นเลยครับ
__ถึงช่วงนี้ __
เธอจบมหาลัยแล้วครับ ได้ทำงานแลปวิจัยแห่งนึงในกรุงเทพ ส่วนผมเปนช่างซ่อมบำรุงคนนึง เราอยู่คนล่ะจังหวัด แต่ความสำพันของเรายังเหมือนเดิมนะครับ เธอเข้าใจสถานะความเปนอยู่ของผมในตอนนี้ดี เราทั้งคู่ช่วงนั้นมีอายุ23จะเข้า24 แล้ว ครับ
__คำถามที่ผมตอบเธอไม่ได้ก็เริ่มตามมาช่วงนี้แหละครับ__
-เธอถามคำถามที่ผู้หญิงทั่วไป อยากได้ยินจากปากคนที่เธอรักว่า "เรื่องของเราเคยคิดบ้างยัง เคยคิดเรื่องแต่งงานบ้างมั้ย"
จริงๆแล้วมันน่าจะเปนเรื่องที่ผู้ชายควรพูดกับผู้หญิงซ่ะมากกว่า แต่เพราะว่าความไม่พร้อมอะไรเลยในตัวผม เลยทำให้ผมไม่พูดเรื่องนี้กับเธอสักที
-ผมได้แต่บอกเธอว่า"กำลังพยายามอยู่" ทั้งๆที่ยังต้องช่วยทั้งทางบ้านและน้องเรียนอีก2 คนอย่างสับสน
เธอน่าจะถามคำถามนี้กับผมเกือบทุกๆปีหลังจากนั้น แต่ผมก็ยังหาคำตอบที่ชัดเจนให้เธอไม่ได้อีกเช่นเคย
__จนถึงช่วงปัจจุบันนี้__
-เราทั้งคู่28 แล้ว แต่ก็ยังรักกันเหมือนเดิม แต่เพิ่มเติมคือคำถามจากเธอเริ่มเยอะขึ้นครับ
ทางบ้านตอนนี้จาก100% เหลือ20%ได้ จากภาระหนี้สินทั้งหมด ทุกคนเริ่มยิ้มได้ แต่คนที่เริ่มยิ้มไม่ออกคือ"เธอและผม"เพราะคำถามที่เธอเคยถาม ผมก็ยังให้คำตอบที่ชัดเจนให้เธอไม่ได้เหมือนเคย และหนักไปกว่านั้น งานที่ผมเคยทำมากว่า4ปี กำลังจะหมดลงโดยไม่มีกำหนด ผมกำลังเข้าสถานะ คนรอปลดรึกำลังจะ"ตกงานนั้นเอง"เปนอะไรที่ผมหนักใจสุดๆช่วงนี้ แต่ที่หนักใจกว่านั้นที่ผมไม่อยากคิดก็มาถึงครับ
_วันแห่งการตัดสิ้น_
ผมไปหาเธอด้วยความรู้สึกแปลกๆ เมื่อเจอเธอแล้วเธอก็ดูอาการแปลกๆเหมือนกัน แต่ที่แปลกที่สุดคือเธอไม่ได้ถามคำถามเดิมอีกต่อไปแล้ว เธอถามผมว่า
"จะว่าอะไรมั้ย _ถ้าจะบอกว่าเราเลิกกันเหอะ"
ผมตัวชา พูดไรไม่ออก ไม่รู้จะไปต่อยังไงดีผมได้แต่นั้งนิ่งๆ จนเธอต้องถามเพื่อดึงผมกลับมา "ถ้าไม่พูดอะไรก็ตามนี้แหละน่ะ"
ผมได้แต่ถามเธอว่า"ไม่รักกันแล้วหรอ" นั้นเปนคำถามที่ผมไม่น่าถามเอาซ่ะเลย เพราะใจก็รู้อยู่ว่ารักน่ะ มันรักกันอยู่แล้ว !!
เธอบอกผมว่า "รัก ใช่ เรารักกัน แต่ไหนล่ะอนาคตของเรา มันมีทางเปนไปได้ด้วยหรอ" พูดทั้งน้ำตา
นี้เปนเรื่องของการถกเถียงที่ผมไม่เคยมีโอกาสชนะเธอได้เลยแม้แต่ครั้งเดียว และผมก็ต้องยอมแพ้
เพราะคำว่า"กำลังพยายามอยู่ของผม มันไม่ชัดเจนกับเธอเสียที"
คืนนั้นเรานอนจับมือ และ ร้องไห้ไปด้วยกันทั้งคืน ก่อนจะตื่นมาด้วย สถานะที่เราทั้งคู่ไม่เคยเปนกันมาก่อน นั้นคือ "เพื่อน"
ก่อนกลับ ผมขอกอดเธออีกครั้ง ก็จะกลายเปนแค่เพื่อน จริงๆ ผมแข็งใจหันหลังออกนอกห้อง และหันไปมองภาพสุดท้ายคือ เธอยืนส่งเธอหน้าประตู
ผมรู้ทันที อาการข้างในใจของเธอไม่แตกต่างกับผมในตอนนี้ แน่นอน ผมมองเธอผ่านหมวกกันน็อคด้วยน้ำตา พร้อมกับใจที่พังลงแบบต่อไม่ติดซักชิ้นเลยในตอนนั้น
ผมดิ่งมาหาคนแรก คือ แม่ ผมเดินไปหาและบอกแม่ว่า "มันจบแล้วล่ะครับแม่" พร้อมน้ำตาที่ไหลมาเอง
แม่มองผมและกางแขนรับเพราะแม่รู้แล้วว่าผมเปนอะไรมา แม่พูดว่า"ไม่เปนไรลูกแม่อยู่นี้ ไม่เปนไร ๆ"
ผมก็อายุ 28 แล้ว แต่ก็ต้องให้แม่มาปลอบใจเหมือนเด็ก8 ขวบ เลยครับ สภาพผมตอนนั้นผม ไม่ไหวเลยจริง ๆ
__สุดท้ายแล้ว__
-เรื่องนี้ผมไม่โทษเธอเลย แต่ต้องขอบคุณเธอด้วยซ้ำที่คอยให้โอกาสผมมาโดยตลอด แต่ผมเองที่ทำไม่ได้แล้วต้องทำให้มันจบแบบไม่ Happy เลย
-มันเปนเรื่องที่เศร้านะครับ ที่เรารับปากใครไว้แล้วทำไม่ได้ ทำให้อีกฝ่ายเสียเวลารอไปเรื่อยๆแบบนี้
-คำว่า"รัก"มันสำคัญนะครับ แต่ที่สำคัญไปกว่าคืออนาตคครับ รักกันแล้วช่วยกันสร้างอนาคตไปด้วยกันนี้คงเปนเรื่องที่ดีที่สุดของคำว่า"คู่รัก"
___สุดท้าย___
หากใครมีแฟนอยู่แล้วรับปากอะไรกันไว้ก็ควรรักษาสัญญากันไว้นะครับ อย่ารอให้มันสายเกินไปเหมือนผมเลย
-ตอนนี้ผมกำลังติดสินใจจะไปทำงานต่างประเทศเพื่อที่จะมีเงินก้อนของตัวเองอีกครั้ง ถึงแม้ว่าเธอจะยังรออยู่รึป่าว รึจะมีครอบครัวใหม่ แต่สำหรับผมแล้วเธอคนนี้ก็จะยังไม่หายไปจากใจผมหรอกครับ ...
ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านนะครับ
รักและคิดถึง
_ Firechun693_